කුළ ගෙට යන නුඹ

නික්ම යන මොහොත

එළඹ ඇති

දියණියේ

ඉතින් කිසිදින

කඳුළක් නොහෙලන්න.

අප තුරුලේ

සැමදා ඔබට

ඉන්නට නොහැකිය

විසල් ලෝකය

නුඹ එනතෙක් බලා සිටී

අප වැනි ම වූ

තවත් මා පිය යුවළක්

නුඹට හිමි වනු ඇත

එහෙත්

අප දෙදෙන මෙන්

ඔවුන් නුඹට

ආදරය නොකරන්නේ යැයි

වේදනා නොනගන්න

නොතැලෙන යකඩය

කිසිදා

මුවහත් ද නොවේ

පුංචි මල් කුමරියේ

මවුපියන් වීම නම්

මෙලොව ඇති 

ලොකු ම අරුමයයි

උතුරා යන සෙනෙහස

නුඹට මිස

අන් කිසිවකුට

ඒ අයුරින් ම

දීමට

නොහැකියි.

බාලගිරි දෝශේ

මගුල් පෝරුව 
තව දුරයි
ඇය මගෙයි
මම ඇගෙයි
රන් හූය බැදි
දෑගිලි දකින්නට
අපි දකින හීන
එළිවෙනතුරා පමණයි
ඔරලෝසුවේ කටු අතරෙ
දින දසුනෙ පිටු අතරෙ
දුවයි කල් අකල් මායිම
පසු කරන් අපෙ කල වයස

එකම අරමුණක්...

මා රැකියාවට ගොසින්

ආපසු එනතුරා

නුඹ බලා සිටියා එදා

නුඹෙ පුංචි සන්දියේ

මා කිසිවක් ගෙන එතැයි

අපේක්ෂාවෙන්...

එලෙසින් ම

නුඹ එනතුරා

මමද බලා සිටින්නෙමි මෙදා

මගෙ සැඳෑ දිවියේ

නුඹ සුවෙන් එතැයි යන

එක ම එක අපේක්ෂාවෙන්

හිතාපන් හෙටක් යෙහෙලියේ

කඳුළු ගීතයකට

තනුවක් නොවී නුඹ

සෙනෙහෙබර කවි පෙළක

පදවැලක් වුව මැනව

කළුවර වූ විජිතයක

අමාවක නොවී නුඹ

සොඳුරු මඟ දිදුලවන

සරා සඳ වුව මැනව

සුවිසල් මන්දිරයක

සෙව්වන්දියක නොවී නුඹ

පුංචි නිවහනකට

සිතුමිණි පහනක් වුව මැනව

මිරිඟුවට ලුහුබඳින

මුවැත්තියක නොවී නුඹ

ගුණ නුවණ දියුණු කළ

නැණ පහන වුව මැනව....

මධුවිත

හිතන්නට

ගයන්නට

වයන්නට

නටන්නට

දොඩන්නට

මියෙන්නට