තනිකඩයාගේ කවිය

කුල මල මිළ මුදල් දේපල  ජාති බේද අතරේ තනිවන යව්වනය

නොනිදි රැය දිගු වුවත් 

සඳ එළිය හරි කළුවරයි

අමාවක අත වනයි 

පෝය නික්මෙන හැඩයි

 දුරුත්තේමල් සුවඳ

 මගෙ පැලට අකැපමයි

ප්‍රේමයේ හව්හරණ 

කාසි ළඟ රැකවලයි

කල්පයක් වූ හීන 

හීනයට ඉඟිමරයි

නියංසායට දැවුණු 

ඉපල් මදහස පුරයි

එකම පරපුරක උරුම 

මේ කඳුළු උණුහුමයි

දුරුතු මහ හීතලයි 

තනිකමට සරදමයි

තරු එළිය මඟ නොකී 

යෞවනය තනිකඩයි

ගුරුපාට අතීතය 

මදහසට විරසකයි

පුර හඳට පෙම් පිරුව 

හදවතට දුක බරයි

කවි හිතම ගැබ්බරයි 

පත් ඉරුව තනිකඩයි

සොයයි නුඹ ( ඉකිගසන තාරුණ්‍ය)

දෙතොල හරහා

ඇඟිලි තුඩගින්

අඳිමි මතකෙන් 

සිනහ සලකුණු

දෙනෙත ගැඹරෙහි

කිමිද මොහොතක්

සොයා යන්නෙමි

මතක විසිතුරු

අවුල් කෙහෙරැළි

අතර පැටලී

සුළං රැළි වෙමි 

සිඹින නිරතුරු

රුවක නතරව

අතරමං වෙමි

සිහිනයක් වී 

හෙටත් එනතුරු

බිඳෙන් බිඳ නුඹ ගෙනත්

මගේ හිතට ගොඩගහන

මේ සිනා ළවැලි ගෙන 

මාළිගා තනමි මම 

සයුරු තෙර කළඹමින්

රුදුරු රළ නැඟෙන ඉම

නොතනන්න මාළිගා

උගෙනගමි ඉතින් මම

වියපත් සිතුවිලි වියපත් බිරියකගෙන්

අපට වැඩියෙන් සීරුවට ගොම්මනේ අඳුර

වෙළාගෙන අප දෑත නිසොල්මන් අවරට ම

සනහමින් සියොළඟම පුරුදු පිල්කඩ හිඳින

හැරමිටිය දන්නවයැ අප දුටුව පෙම් හීන

ඉරිතැලුණු දිවි ගඟේ පතුල හොරැහින් බලා

නොදරු දරු අප තුරුණු වෙස් රැගෙන ඉගිලුණා

මඳින් මඳ නිවෙන තරු අඩ එළිය ඇතිරෙනා

ගිලී ගිය ඇස්වලින් පෙනේ ඉස්සර දසුන්

තුඩලමින් පෙම් අමා පැන් පොදක් මඳහසින

අදර වියමන් බඳින විහඟ නෙත් නිදිබරය

මස් වැදලි එකිනෙකට ඇලුණු නුඹෙ පුළුලුරේ

තබන්නද හිමි සඳුනි, ම හිස සෙනෙහෙන් බරවු

නෙතු කදුළැලි නුඹට කී කවි

සිරි සිරි නදින් සීතල පිනි වැගිරෙනවා

මල් මී පිරීලා බමරුන් කැඳවනවා

මුදු මඳ පවන් වැද හිරිගඩු නැංවෙනවා

“නුඹ නැති දුකට නෙත කඳුලැලි වැගිරෙනවා”

මීමැසි රංචු ඇයි මල් වෙත ඉගිලෙන්නේ

ගංගා ගලා කිම සමුදුරටම යන්නේ

විහඟුන් මොට ද? රස ගීවැල් මුමුනන්නේ

“මගෙ සිත කුමට නුඹ සොයමින් ළතවන්නේ”

හතිලන සිතට ඉකිලන සුසුමක් ඇතිව

දසඅත ඉගිල්ලෙන සිතුවිල්ලට නතුව

“කොඳුරන අතීතය සිහිකර රස මුසුව

වැලපෙමි කඳුළු නොහෙලා මා අන් සතුව