.ගුරු පාරට කොන්ක්‍රීට් දාලා....

ඉස්සරම චුටි කාලේ 

මං හරි ආසයි 

වහිද්දි මගේ කාමරේ ජනේලෙන් 

ගුරු පාර දිහා බලන් ඉන්න 

මං හරි ආසයි 

අහසේ ඉදන් බිම වැටෙන 

වතුර බින්දු ගොඩාක් එකට එකතු වෙලා

ගුරු පාරේ පාටත් අරන් 

බොර පාටට පාර දෙපැත්තේ තරගෙට

සද්දෙන් බැහැල පහල ආරට 

අපිළිවෙලට යනවා බලන්න

වැස්ස පටන් ගද්දි 

දුවිලි වලට වතුර වැටෙද්දී එන

ඒ පුසුඹටත් මං මාර ආසයි 

ඒ සුවඳ විදගන්න

ඉහලට ගත්ත හුස්ම පහල දාන්න

මං ලෝබයි

ජනේලේ ලගට වෙලා 

එදා ඒ විදගත්ත ලස්සන මට

දැන් වැස්ස වෙලාව

ට ජනේලේ ලගදි හිස් බවක්

කෘතීම ගතියක් හැරුණු කොට

පෙර දා විදගත් ඒ සුවය,

හිතේ තිබ්බ ඒ හැගීම

දැනෙන්නේ නෑ

ඒ විදගත් දුවිලි සුවඳ

දැනෙන්නේ නෑ 

ඒවා කොහේ දැනෙන්නද 

දැන් ගුරු පාරට කොන්ක්‍රීට් දාලා....

මගේ සුසුම

දෙනෙත තැවරුණ විඩා සිඳිනට

පුංචි සුසුමක් මගෙන් නුඹහට

ළඟට වී අතැඟිලි සිඹින්නට

ඉඩක් නැති දින සුසුම ගනු මැන

නේක හැඩ ඇති සුසුම් ළඟ ඇත

ලෝකයෙන් නිති මුවා කළ හැකි

නුඹ නමින් ඇති සුසුම් පමණක්

රහසේම සිත දෙකඩ කරවන

ජීවිතේ බර දරා වෙහෙසව

සිත් සතන් හිරිවැටුණ මොහොතක

දුරක සිට මා එවන සුසුමක්

නුඹට නිතරම තනි රකිනු ඇත

සිතුවම් දකින්නෙමි

සදාතන වස්සානයක් මැද 

සීතලෙන් උණුසුමක් සෙව්වෙමි 

දෙකොපුලෙහි කඳුලැලිත් මිදුනත් 

වැසූ දෙනෙතින් හිරු දකින්නෙමි

දෙනෙත කඳුලැලි ඉතිරි වී නැත 

කඳුළු සාගරයක් හෙලූවෙමි 

දිවියේ සුවිසල් පතන් බිම් මැද

තවම සෙවනක් සොයා යන්නෙමි

සුළං අතටම ගසාගෙන ගිය 

අතීතයේ සිතුවම් දකින්නෙමි 

සිසිරයේ රුදු කුණාටුව මැද 

මඟ හැරුණු මල් පියලි ඇහිඳිමි

මතකයේ සැරසිලි

සුසුමේ වෙලි වෙලි 

දඟ පා සැලි සැලි 

මතකයේ සැරසිලි 

කිම මේ කැළඹිලි 

සිහිනෙක පැටලිලි

කඳුලක රිදවිලි

හසරැළි සිලි සිලි 

සිත ළඟ නැවතිලි 

දිවියේ ලතැවිලි

කඳුළුද සැනසිලි 

ගෙන එයි යළි යළි 

මතකයේ සැරසිලි

හිරු..සඳු

රැයක් පිපෙයි මට

නුඹ හිරු ළඟ තව

සුසුමක් සඳු අත

කෙසේ එවන්නද?

ලෝකය නවතින

හිරු සඳු සැඟවෙන

දිනයක් එයි මතු..

පැතුම් පතන්නද?

පවනක්ව දැවටෙන්න 

සිත තනිය දුරලන්න 

ගීයක්ව මිමිනෙන්න 

රහසින්ම ළඟ ඉන්න 

නෙතු දෑලේ තනිවෙන්න 

වරම් නැත ලංවෙන්න 

දිදුල දෙන සඳ වැන්න

දුරින් ඉඳ හිනැහෙන්න

විමුක්තිය එරෙහි කුටුම්භය (නිසදැස්)

“සම්මානි ජාතෝ බන්ධනං ජාතං“

සම්මානි ජයේගෙ ගාව ගුලි වෙලා

ජයේ තද නින්දෙ ගොරවලා

පයක් එළියේ පයක් ඇතුලේ

දෙගිඩියාවකි,

ඇදුම් මැදලා දෙන්නෙ කවුරැද

කෙල්ල බලාගන්නෙ කවුරැද

බතක් උයලා දෙන්නෙ කවුරැද

මම නම් විකාල භෝජනා

දෙගිඩියාවකි,

අප්පච්චි නාවන්නෙ කවුරැද

අම්මගේ ලෙඩ දුකට කවුරැද

ජයේගෙ ඉන්හේලරේ දෙන්නෙ කවුරැද

දුක්ඛ සත්‍ය දන්නවා මම නම්

දෙගිඩියාවකි,

ඉරැණු ඇදුමක අන්ඩ දාන්නෙ කවුරැද

පොඩි එකීට ඇදුම් මහන්නෙ කවුරැද

පඩු පාට කසාවත ඇති මට නම්

 විමුක්තිය හොයන්න සංසාරෙ තිබුණාවෙ

මේ බවේ ඔන්න ඔහෙ ගෙවුණාවෙ

ආරාමෙ ඝන්ඨාරෙ ඇහෙනවා ඈතින්,

ජයේ ලග ඇලවුණා ආයෙත්

බිම් මල ( නිසදැස්, )

පිපී ඇත

සුදු පාටට

එක ම එක මලක්

මහපොළොවෙ තෙත පපුව මත

බුදු පාමුල වැඳවැටී

ප්‍රජාපතිය සේ

අරහත් වෙන්ට

නුඹ නෙළාගෙන යන්නේ නැතුවා ද

කවුරුත් ම දෙව්රමට.

ඉගිළී ඇවිත් සමනළයෙක්

මුව මඩල ඉඹ බැලුවේ නැතුවා ද

සාලිය සේ ආදරයෙන්

හැමෝටම අමතක

කුරාකුහුඹීන්ට

අව්වට

වැස්සට

මුතුකුඩය ඉහලුවේ නුඹය

සාස්තෲවරයෙකු සේ

එකපයින්

එක වේලක

තලුමරන ව්‍යන්ජනයකට

බෑ නොකියා ම

දිවි පුදන්නේ නුඹය

මැද්දුම බණ්ඩාර සේ

එඩිතර ව

වැහි බිංදු

දුර ගෙවා අහස පිස

වැටෙන හැම වැහි බිඳක්

මලක් මත වැටෙන්නට

පෙරුම් පුරනවා ඇතිද?

අහස දෙස පෙති විදා

සිනාසෙන හැම මලක්

වැහි බිංදු ලබන්නට

පෙරුම් පුරනවා ඇතිද

හැඬූ කඳුළුත් පිසලන

ඉඳහිටක හඬවන

හැඬූ කඳුළුත් පිසලන

සිනහ මල් පළඳන

සුසුම් පිඹ යළි විසුරණ

හදවතේ සිව් කොන

ඇවිද මුල්ගල් සිටුවන

කටු ඇනුණු තැන් දැන

හෙමින් මල් පොඩි පුබුදන

ඇඟිලි තුඩු සිපගෙන

කවි බිඳිති පැළකර යන

නොකියනා වදනින

කතා දහසක් මුමුණන

ආදරෙයි නොකියන

හිතේ මැද උණුහුම් වෙන

පෙර පුරුදු සුවඳින

දිවිය පුරවා සැඟවෙන

හීනයක් වී එන්න.

සිතා සිටියෙමි

නුඹ ඇවිත්

සිතේ හිස්තැන්

පෙන්වන තුරු...

නුඹම

ඒ හිස්තැන් පුරවා

අලුත් හිස්තැන් මවා

ඈතක සිට

සිනාසෙන'යුරු

ඉතින් මට කියනවද

මට අයිති හිතේ ඉඩ?

පුංචි මල් ගහක්වත්

හිටවන්න පුළුවන්ද?

මල් පිපෙන්නට නැතත්

මුල් අදින්නට හැකිද?

තද සුළං කෝඩේකට

ඉදිරිලා නොවැටෙයිද?

කඳුළු දිය හිඟ නැහැනේ

ඉක්මනට දළුලයිද?

ලකුණු කර තියනවද

මට අයිති හිතේ ඉඩ?

රැයේ තුන්යම පුරා

නිදි නොමැති නෙතු අරා

සඳ කිනිති සල සලා

සඳ එළිය නුඹ වෙලා ...

ඉතින් මට නිදියන්න

සඳ පහන හකුලන්න

නුඹේ වුවන දැකගන්න

හීනයක් වී එන්න...

සොයමි

පවන් රැල්ලක එතී

දඟ කරන් පාව යන

වරා මල් පියල්ලක

මගේ හදවත තබමි

හිස් අහස් කුස පුරා

දස අතම සැරි සරා

තුරු ලපළු මුදුන් වල

ගිමන් හරිමින් හිඳිමි

මගේ හදට හුරු සුවඳ

තව වරා මලක්‌ ළඟ

පෙති අතර සැතපිලා

සන්හිඳක් නිති සොයමි

කඳුළු බිඳු සිය දහක්

ලැගුම් ගත් සයුර ළඟ

මේ කඳුළු බර හෙලන

සිහිනයක් දකින්නැති

යළි උපන්

මුල් ඇද්ද දා සිට

ආකහෙන් ලද දිය මිස

සෙනෙහසක් නොලැබූ බව

සාක්කිය ඉරිතැලි කඳ

අව්‍ වැසි සුළං හඳුනන

අකුණු සර ළඟ නොසැලෙන

ඍතුවෙන් ඍතුව ගතවෙන

දුර බලා නිති ඉවසන

රළු පරළු අතු අග

කිසිම දා මල් නොපිපුණ

බඹර ගුමුවක් නොඇසුන

තනිකමක් හා තනිවුණ

හිස තියා මුල් රැස මැද

බදා පහුරින් රළු කඳ

ලතාවක මිමිනුම් හඬ

ඇසුණි පැටලී සිහිනෙක

අහම්බෙන් මේ මඟ

ගියොත් නෙත රැවටෙනු ඇත

ලියවැළක සෙනෙහස මැද

මල් රැසක් දිලිසුණා තුරු හිස

පතුල නැති හීනයක කිමිදෙන

ගැලූ කඳුලින් මාල ගොතමින

සතුට දෝතකට රැගෙන හිනැහෙන

පය පැකිලී විට සෙමෙන් නැගිටින

සතුට නුබ කොහෙද?

රැයේ සිට නිදි වරා
ටිකෙන් ටික අමුණලා
වචන ටික ගලපලා
ගෙත්තමක් මන් කලා

උදේ සිට මග බලා 
සිටියෙ නුඹ එනතුරා
උඹේ මුව මට කියන
දහස් දේ අසනටා

ආදරය විදිමි මම
මහ මෙරක් සේ ඔබෙන්
නුමුදු කල්පිත දෙයක්
ගැලපුවෙමි මම මෙසේ

ඔබ ආවොතින් හෙට
හමු වන්න ම හනික
දහක් දේ මටද ඇත
පවසන්න ල0වෙලා

කුමරියක පා සලඹ ලබනට

දෙතොල හරහා

ඇඟිලි තුඩගින්

අඳිමි මතකෙන් සිනහ සලකුණු

දෙනෙත ගැඹරෙහි

කිමිද මොහොතක්

සොයා යන්නෙමි මතක විසිතුරු

අවුල් කෙහෙරැළි

අතර පැටලී

සුළං රැළි වෙමි සිඹින නිරතුරු

රුවක නතරව

අතරමං වෙමි

සිහිනයක් වී හෙටත් එනතුරු

බිඳෙන් බිඳ නුඹ ගෙනත්

මගේ හිතට ගොඩගහන

මේ සිනා ළවැලි ගෙන 

මාළිගා තනමි මම 

සයුරු තෙර කළඹමින්

රුදුරු රළ නැඟෙන ඉම

නොතනන්න මාළිගා

උගෙනගමි ඉතින් මම