ප්‍රථම ප්‍රේමය

හිරු නැඟුණු දහවලක
පැතුම් විකසිත කරන්
ඔබේ ආයාචනයකින්
ම සිත ඔබට පෙම් කළා

දවස් හෝරා ගත වුණා
ප්‍රථම පෙම විසිරුණා
දඩබ්බර වූ ඔබේ සිත
වෙන අතක පාවුණා

සඳ නැඟුණු මැදියමක
ඔබේ පෙම සිහිවුණා
අසරණ ව ම දෙස බැලූ
සඳ, තරුත් මා සමඟ වැලැපුණා...

යෝජිත විවාහයක මධුසමය දා

ගව් සියයක් මෙපිට සිටිය ඔබ
ගම් සියයක් එපිට සිටිය මම
තල කොලයක ඇඳුනු
කොටු - කතිර - රාශි තුල සිරකොට
රාහු - කේතු - ගුරු - ශනිට සමකොට
නැකැත් ඇදුරෙකු පෑන් තුඩගින්
ලැබිනි අවසන් තීන්දුව අද

ඔබේ සිත ඔහු ළඟින් සිරකර
මගේ සිත ඇය වෙතට හිමිකර
ඇතිරු සුදු පිළි - යහන මතුපිට
හැරී දෙපසට - තුරුලු වී සීතලට
සුසුම් ගින්නෙන් දවයි කුටියම

රාත්‍රිය තරුණය
ඔබ මා මෙන් ම
උණුහුම්ය රුහිරු
ගලායන - නහර වැල් තුළ
පහන් පැය හෙට උදාවන
නොවන්නට අවමාන ඔබහට
දෙහිත් නොරටක
ගියත් දෙඅතක
සිරුරු උණුහුම් කළ යුතුය අද

සුන්දර රෑ

බැස ගිය සදම යළි හවසට පායාවී

නිසසල සසල හදවත් ලග නවතීවී

ගහ කොල ගලන සද වතුරින් නාවාවී

හිතුනම වලා යට මොහොතක් සැගවේවී

මා වවුලකුට ම0 සලකුණු තියාගෙන

කළුවර එබෙයි සද දිනිතිය සොයාගෙන

දහවල දැවුනු තැන් සිහිලෙන් තෙමාගෙන

සද මත හිනා වෙයි ඒ මුව පුරෝගෙන

පිරිමැද මිහිරි සිතිවිලි සද පතිත රැයේ

ඉගිලෙන පැතුම් කුමකට හිර කරමි ලයේ

පිපි කළුවරට තරු එළියක් එළිය තියේ

ලස්සන කවක් සගවමි සද ගිලුනු දියේ

කදුළකි ඔබ මට

සිහිනයකි ඔබ මට
රැයක පෙනෙනා තරුවක් වගේ
මොහොතක් සිතේ රැදී
සැණෙකින් මැකී යන

රළ පෙළකි ඔබ මට
ගතට සිසිලක් දෙන
වරක් ළං වි
සැනෙකින් ඈත් වී යන

මිරිඟුවකි ඔබ මට
සිතේ පවස නිවනා
වරක් ළංවූ විට
සැනෙකින් ඈත්වී යන

කඳුළින් සිත පිරී ඇත දැන්
දැන දැනත් තව මුලා වනු කිමද
සිතින් මගෙ සදහට
කමක් නෑ නුඹ දැන් ගියත් මා හැර

සමුගතිමි

ගිලිහි අතින් තවකෙකුගේ සුරත ගැටී
යා යුතු නොවේ වරදක සිත බැදෙන හැටී
මතකය රිදුම් දෙන මැසිවිලි දෙතොල දිටී
අරලිය මලක් මියැදුනි ගස මුලම වැටී

බිඳුවක් පමණ සෙනෙහස හද තුළ නොවිනි
අරුතක් නොමැති කවියක් දෝ සැක සිතුණි
පමණ ද ඉක්මවා ආදරයක බැඳුණි
මතකයෙ රැඳෙන්නට ළෙන්ගතු කම නොදුනි

යන එන මග නොමඟ රැදිලා සිනාවෙන්
රවටනු එපා හදවත මා මුළාවෙන්
වෙහෙසත් දුකත් කවියක මුවාවෙන්
මම සමුගතිමි නුඹගෙන් ලද පමාවෙන්

සුසුම්

සඳුන් සිසිලස සේ දැවටී
නෙත් කැලුම් මැවුණා
සුවහසක් පැතුමන් පුරා
දුකඳුරේ ගිලී තැවුණා

සිහිවෙයි නුඹ සිනා කැන්
ගෙනදෙයි සදා පැතුමන්
තවරා සුසුම් සුවරැල්
මනරම් ඔබේ රැඟුමන්

කඳුළැල් ගලයි නෙතගේ
රෑ තුන් යාමයේ
මිලිනයි පැතුම් අඹරේ
සහසක් සිතූ පැතුමන්

මල් විකුණන යුවතියගෙන්

පුදන්නට තරම් ඉඩක් නෑ

මලක් මට සමිඳුට

මිලක් ගෙන කෙනකුට

මලක් විකුණන තරමට

පැලක් වුව නිවහන

සත් දෙනකුගේ සෙවණට

බතක් ඉදෙන්නේ හැම දින

මගේ මල් විකිණෙන තරමට

නොආවත් සමිඳුනි

ම ඔබ අබියසට

වරක් නොව දහස් වර

පුදමි හද මලින් බැතියන

අවිවාහක යෙහෙළියට

සිතාපන් හෙටක් ගැන යෙහෙළියේ
සුදු කෙසක් මතුවී කියන්නේ
කඩ ඉමක් අද්දර බවයි
අද හෙටම විසඳුම් සොයන්නයි

සොයුරි ඔබෙ කුල ගෙට ගිහින්
අයිය බින්නයි එපිට ගම්මානේ
කොයි කලක් මවු තනි රකින්න ද
ගනින් තීරණයක් ඉතින් වත්

ඔබේ පසුබැස්මෙන් හෙට උදාවන
රැකවරණ ගැන වග කියනු කවුරුන්
තනිව ආ මග තවත් ඇහැකිද
ඔබේ ඉරණම උඩයි අම්මා
නෙතු පියන්නේ සදා සැනසීමෙන්

දෛවයට කාලයට ඉඩ දී
තවත් නොසිටින් නිහඬ වී
අලුත් නෑදෑකම් සොයා
පිළිවෙළක් වෙනු
කැවුම් කිරිබත් අපට දී
හත් දා මගුල් කා

ලොවුතුරු සුවය

සඳරැස් දහරින් 
ලොව නැහැවී
නිකිණියෙ සිරි දෙයි 
පොලෝ තලේ
ඝණ්ටා නාදේ 
දෙසවන රැව්දේ
බැතිබර සිත් 
ඒ දෙසට නැවේ

අරලිය මල් දෝත දරා
සමිඳු පුදන්නට 
හද සැරසෙයි
බොදු බැති ගී සර
හද පුදසුන මැද 
බවුන් වඩයි

දැල්වූ පහනින් 
මොහ’ඳුර දුරුවී
සදහම් දහරින් 
ලොව නැහැවේවා!
බණ පදයෙන් 
දුක් ගින්න නිමාවී
ලොව්තුරු සුවයෙන් 
සිත සැනසේවා!

එක පන්ති­යද?

බංඩාරෙ මත­කයි ද ඉස්කෝලෙ අපි දෙන්නා

මම ඉදිරි පේළියේ උඹ හිටියෙ පිටි­පස්සෙ

ඇඟිලි නිය­පොතු කොණ්ඩෙ සීරු­වට පිළි­වෙ­ළට

හැම­දාම මට තරුව ‍උඹට තඩි බින්දු­වකි

ෆිෂ් රෝල්, එග් බනිස් මගෙ කෑම පෙට්ටියේ

මොකුත් නෑ ඉඳ හිටක ගෙනාවේ උඹ බතල

හරි මිසක් වැරැදි නැති එකම තනි­රූල් පොත

කිලුටු මුත් තිබුණෙ තරු බින්දු ආවේ මෙමට

අදත් මම ඇවි­දිල්ල චැනල් පෝලිමේ මුල

ඉන්න­කොට උඹ ඇවිත් පිරුණු දිස්නය අරන්

උගුර, කන, නාසය විශේ­ෂඥ උඹද

කියා­පන් බංඩාරෙ ඇත්ත­ටම මේ උඹද?

පිටත දිස්නය සොයා එකතු කළ වැඩි ලකුණු

උඹ කිලුටු ළඟ ලැබුණෙ අදත් මට බින්දු­වකි

උගුර, කන, නාසය මගෙ වැසුණු ඇස්වල දෝසේ

බලා­පන් හොයා­ගන හද­න්නට දැන්වත්...

ශ්‍යාමලී වසන්තා සුබ­සිංහ

රස

ගැහැනු සිරුරක සුවයෙහි කය සතපවන මිනිසුන් ඇහැරවා ගත්තත් සිත්විලේ නොපිපුණ තුටු මල් කැකුළු නෙක එළු කුකුළු සූකර සතුනගේ පණ කෙඳි මිහිතලෙන් චුතකොට සදා රසමසවුළු පිනවමින් රසදිව ඇතැම් පුහුදුන් දන සිත් ගඟේ තුටු රැලිසර නැගූවත් කොපමණ මදුවිතක් තොලගා පියෙවි ලෝකෙන් බැහැර ව ඇන්දත් සතුටු සිත්තම් මැකී බොඳ වී යන මතට ලොල්වුණ දන නොවිඳිති කිසි දිනක ජීවන යථාර්ථය සඟවා වසන්කරගත් සනාතන දහමක රස

කාළයේ අවකාශය

තුන් යම ගතවූ ජීවිතයේ

අරුනළු නැගේනා අභාතයේ

අහස ඉසවුවේ ඔබ මා දුටුවේ

රිදී පහන් තරුවක් වාගේ

දැස වසාගෙන මැදියම් යාමේ

යහනත වැතිර්‍රී නිදන වෙලේ

කවියක් සේ ඔබ හද තුල ගුලි වී

මා  හද  පිරි මැද පිරි මැද අවදි කලා

මැදියම අවදිව හැබහින් දුටු වෙමි

පෙරයම නින්දේ දුටු සිහිනේ

එහෙත් සිහිනයක් වේදෝ යලි ඒ

ජීවිතයේ අන්තිම යාමේ

එරබදු මල් පොකුරු ළඟ

කෙවිලිය සමඟ පැමිණුන
කොවුලා ඇටඹ ගහ උඩ
සවන් දෝතට විසි කළ
මියැසිය පරදවයි
මිහිරි ම මිහිරි මී රස

කිරිගහ උඩින් මතුවුණ
පෙරදින රැයේ බක්සඳ
රුක්ගස් පුරා ඇති රුව
කිරණ අමතක කොට ගොස්
නව සෙඳරියක් හැමතැන

අලුත් වතුරෙන් උතුරන
ඇළ දොළ ගඟුල් වට කොට
අලුත් දලුසළු ඇඳ
මල් පල බරණ පලඳා
තුරු ගොමු පවා තුටු වෙයි

මිහිරි පල වළඳා
විහඟුන් කියන රසකවි
බක්මහ අසිරි සිරි ගැන
මල්වල ලියති බිඟු කැල

ළාහිරු කිරණ දුවවිත්
පිනි පිස දමන උදයෙ ම
මගෙ සිත නතර වෙයි
එරබදු මල් පොකුරු ළඟ

අවුරුදු ආවා...

කොහෝ තුටින් ගීත ගයන
තුරුලිය මල් වලින් පිරෙන
නැවුම් හැඟුම් දෝරෙ ගලන
අවුරුදු ආවා...

සියොතුන් රස ගීත ගයන
ගේ දොර හැම කල එළිවන
නැවුම් හැඟුම් දෝරෙ ගලන
අවුරුදු ආවා...

ගොයම් කපා ගෙට ගෙනෙන්න
අලුත් සහල් බත් උයන්න
ඔන්චිලි වාරම් කියන්න
අවුරුදු ආවා...

අලුත් වළං ගෙට ගෙනෙන්න
අලුත් ඇඳුම් හැඩ බලන්න
කැවිලි පෙවිලි රස බලන්න
අවුරුදු ආවා...

රබන් සුරල් හඬ අහන්න
හෙළ කෙළි සෙල්ලම් කරන්න
හැමෝම එකමුතු කරන්න
අවුරුදු ආවා...

සුමනසිරිට - සරෝජාට
සතුටින් අවුරුදු කන්නට
සාමය, සමගිය අරගෙන
අවුරුදු ආවා

දෑවැදි නැති කෙල්ලකගේ කවිය

කඳුළු මිල කළ හැකි නම්

බෝ පෝසත් ය අද මම්

තැවුල් විකිණිය හැකි නම්

සත් මහල් මත හිඳිමි අද මම්

සිනා සල්පිල් ඇති කළ

කවුරු ගොඩවෙද කනස්සලු පිල

සතුටු විදුලිය බල බල

කවුරු තපිතිද තැවුල් ගිනි මැල

ඇතිරිලි මත සුමට

නිදන සිහිනය දකින දනහට

ඇවිටිලි කොට කුමට

අකමැතිය ගොඩවෙන්න පැදුරට

දෑවැදි පහුරු පිට

නැග දන ඇදෙති එගොඩට

මට මිල නැති කලට

කවුරු කරති ද මෙමා එගොඩට

වෑයම

සඳක් වී මා එන්න

සැරසුණා ඔබෙ ලොවට

එහෙත් එය අමාවක

රැයක් විය සඳ නො එන

තරුවක් ව දිලිසෙන්න

තැතනුවෙමි දුරින් හිඳ

තරු නිවා සඳ නැඟි

බැබළුණිය මුළු රැය ම

පියුමක් ව පිබිදුණෙමි

සරසන්න නිල විල

දිය සිඳී විල් මැකිණ

ගිම්හාන හිරු පැමිණ

දිය බිඳක් වී ආමි

විල් නෙළුම පුබුදන්න

නොතරම් ය දියබිඳු ව

වැසි වැටී පිරි විලට

හැමූවෙමි සුළඟක් ව

ගිම් නිවා සනසන්න

ඉරී සළු වලා පෙළ

දැවුණි හිරු උණුසුම් ව

සුසුමක් ව ගැවසුණෙමි

තැවුණු හද සතපන්න

තැවුල් ඉපදෙනු කෙලෙස

හදවතක් නොමැති කල

නුඹ නැතිව

පොද වැස්ස වැටෙනකොට
සේපාලිකා මල් නාවලා
ඔබ නැතුව මම හිඳිමි
මිටියාවතේ තනි වෙලා

තුරු හිස ම පුරෝගෙන
මල් වලින් හැඩවෙලා
හෙන්දිරික්කා පඳුර
මග බලයි නුඹ එයි කියා

නුඹ නොයෙන බව නොදැන
හැන්දෑව නැවතිලා
රෑ වෙන්න ඉඩනොදී
බලයි නුඹ එයි කියා

ඉරණම

අහසක් තරම් සිතුවිලි ඇය රැක ගන්නේ
දහසක් කම් කටුලු දිවියේ පුරවන්නේ
පහසක් නොලැබ මුත් දිවිමග ගතවන්නේ
පෙරදා මෙසේ ඇය යහපත් ලිය වන්නේ

මුව ඉඟි මරා ළෙන්ගතු කම් පෙන්වන්නේ
තනිකම වසා ආදර බස් තෙපලන්නේ
මල නොතලද බඹරුන් රොන් ගන්නේ
මින්සුනි ඇයිද වරදට ඇය පොලඹන්නේ

වල්මත් වූ සිතයි ඉතිරිය කර ගන්නේ
සිල්වත් අයමදැයි ඕ හට ගරහන්නේ
තැන්පත් වී කෙසේ උන් තැනටම යන්නේ
දුක්ගිනි දවා ඇය මිහි පිට වලලන්නේ

තාප්පයක, දුක හිතෙන කතාවක්

මල් වැටුණ
ඉරි වැටුණ
පාට පාට
නෙක විසිතුරු ඇඳුම්
මාරුවෙයි
දිනකට හත් අට වතාවක්
ඇනකොටා ගනිමින්
එකිනෙකා
වසාලයි මගේ විළි
විටෙක එළු, ගව යහළු
සිපගතියි මගේ වත
ඇති ව තෙත් සිත
පාලු රාත්‍රියේ
බිඳලමින් මගේ විළි
ඒත් අලුයම වසාලනු ඇත
මගේ ගත
අලුත් ඇඳුම් වලින්

දැහැමි ජීවිතය හා ආගම-නිසදැස්,

උපන්දා සිට කරපු අකුසල්

දුරුව යන්නට මොහොතකින්...

තුන්සිය හැටපස් දොහකින්

එක් දිනක්...

දැහැන් ගත වමු

..

පුන්සඳ පිපී දිලෙද්දී

නිසංසල අහස්තලේ....

රන්වන් බෝපත් සිලි සිලි නාදෙන්

සෙලවන මොහොතක

සිතකට දැනුනයි

සහන් සුවේ...

දුරුකතරේ මංමුලා වී

යන මේ ගමනේ

නැවතුම කොතැනද

නොදන්න අපහට

වදාළ බුදුමඟ කියාපාන

ජීවමාන බුදු පුතුනේ

සිතගත සිසිලයි

සුමුදුයි සරලයි

දිවියට මාගේ...

වැටහෙයි හේතුව

තුන්සිත දමනය කළ

එක් මොහොතක....

සත්‍ය වැටහී

යන මඟ හෙළිවී

ඇත සසරේ...

දොහොත් මුදුන් දී

බැතිබර මනසින්

එකුන් සියක් නොව, සියක් වරක්

දැහැන් වදිමි මම...

යෙහෙළියට ඔවදනක්

 

කඳුළු ගීතයකට

තනුවක් නොවී නුඹ

සෙනෙහෙබර කවි පෙළක

පදවැලක් වුව මැනව

කළුවර වූ විජිතයක

අමාවක නොවී නුඹ

සොඳුරු මඟ දිදුලවන

සරා සඳ වුව මැනව

සුවිසල් මන්දිරයක

සෙව්වන්දියක නොවී නුඹ

පුංචි නිවහනකට

සිතුමිණි පහනක් වුව මැනව

මිරිඟුවට ලුහුබඳින

මුවැත්තියක නොවී නුඹ

ගුණ නුවණ දියුණු කළ

නැණ පහන වුව මැනව....

පලා යෑම

කිරි ළමැදෙ හිස රදා
සුව වින්ද දියණියේ
කිරි වැරුව දා දෙතනේ
සිත තැළුව දියණියේ

තන කිරෙන් බරවෙලා හිත පැතුම් පූරෝගන
මං පැතුවෙ නුඹවමයි කිසිත් නොව ජීවිතයෙ
මහ අසනි වරුසාවේ ඇස් දෙකේ සීතලට
නුඹ උපන්නේ මටයි මලක් වී මගෙ හිතට

පෙළින් පෙළ ගෙවල් පෙළේ
රැලින් රැල ළමයි රැලේ
කටු අකුලෙ මලක් වී
පිපුණ නුඹ සුවඳ දුනි...

මල්වරව යෞවනය සිනාසුණ හිමිදිරියේ
මවු සෙනේ අඩු වුණිද වසන්තයෙ ඔය හිතට
රන් පාට සමනල්ළු දැක සිනාසුණ දෑසේ
මල් සුවඳ ගෙන ගියේ කොහිද නුඹ දුර ඈත

ගංගාව හඬ නඟා ගලද්දි නිම්නයේ
නුඹට එය ඇසුණිදෝ ගීතයක් වී මියුරු
උලලේන් හඬ හිතේ බිය රදවද්දි
නුඹට එය පෙම් කවක් වූවාද...?

පන් පැදුර චීත්තය සුවඳ නුඹෙ සොරාගෙන
ගන්න හැකි වේවිදෝ මට ද ඉන් ටිකක්
දෑස සේ රැකි නුඹයි අහස සේ හැඬු මමයි
ජීවිතේ තනිකමයි - මට උරුම හිමිකමයි

පරලොවට පෙම්පතක්

                                                               

                                                               මා මෙලොව තනිකර

අවුරුදු ගණනකට පෙර

පරලොව ගිය දයාබර

මගේ අනුලා වෙතට ය

මම 56 වන

විය ගෙවමින් සිටිමි දැන්

එනමුත් ඔහි එන ලකුණු

තවමත් පහළ වී නැත

අපේ ඒ කාලය

සමඟ සසඳා දක්වමි

දැන් මේ කාලයේ මෙහි

ඇති යම් යම් වෙනස්කම්

තරුණන් තරුණියන්

අතර පෙම්පත් ගනුදෙනු

කෙරුණු ඒ කාලයෙහිදි

රස පෙම්කවි ලියැවුණා

ලේඛන කලාවට

හා කවි කලාවට ඉන්

නැඹුරුවක් ඒ කාලේ

ලැබුණා නේද අපටත්?

දැන් අතේ ගෙනයන

දුරකථන පැතිරී ඇත

පෙම්කවි සහිත පෙම්පත්

එ නිසා වුවමනා නැත

යම්කිසි හානියක්

කවි කලාවට මෙ මඟින්

සිදුවී තිබෙනා බවක්

බැලු බැල්මට පෙනුණත්

ජංගම දුරකථන

පෙම් සංවාද ඔස්සේ

සිරි හර රස කවි දහර

ගලා යනවා විය හැක

නව තාක්ෂණයේ

දියුණුව එසේ තිබියදී

මේ පෙම් හසුන ලියුවේ

මා ඉස්සර පුරුද්දට

දැන් මේ පෙම් හසුන

මෙසේ එව්වේ වී මුත්

අපිත් කතා කර ගනිමු

ජංගම දුරකථනයෙන්

අපෙ ඒ සංවාද

තැටිගත කරගත හැකියි

නිෂ්පාදනය කළ හැක

එ මඟින් සාහිත්‍ය රස

මෙතෙකින් මේ ලියුම

දැනට අවසන් කරනෙමි

තව බොහෝ දේ කිව හැක

මා ඔහි සැපැත්වූ පසු

පෙම්පත

තුරු සෙවණ යට ඉඳන්
හුදෙකලා වී මෙසේ
කියවන්නේ “පැවරුමක්”
වෙන්න බෑ දියණියේ...

මල් සුවඳ රැගෙන එන
නිල් ගුවනේ සැරිසරන
පාට සරුංගලයක් වගේ
මුතු අකුරු ඇඳි පෙම්පතක් - දෝ
දියණියේ...?

සමාවුව මැනවි මට
දිසාපාමොක් ඇදුරු තුමනේ
සත් වසරකට පසු
වැලිකතර හැරදා
මගේ මුව සිපගන්න
අම්මා එනවා ගම... රට...
කියා තිබෙනවා
මගේ මේ පෙම්පතේ...!

සෝක ගී

මීදුම් පටල වලා සේලය

නිරුවත්ව ඇත සද ගාව

පාළු රෑ යහන ලග

අඩ නින්දෙ සරදම්ව

අඩහෝරාවක

අතීතේ මතකයන්

හිත ගාව තුරුල්වම ඉකිබිදින සද

නිකලැල්වූ සුදුම සුදු පාටින් බැබලුන පට රෙද්ද 

මිලින කලේ කෙලෙසකද

බැදි හාදකම

මියුරු කවි කියා

ගෙව්න මහ රෑක

හිතාගන්නත් බැරි තරම්

සෝක ගී ඇසේවිය කියා

හීනෙකින්වත් නොහිතු එක 

මා කල වරදද??

........................

සනාතන පාඩමක්

‘අ’ යන්නෙන් අම්මා

‘ආ’ යනු ව ආදරය

දුක සතුට හොඳ නොහොඳ

සොයා දී මඟ නොමඟ

විසල් වූ ලෝකයක්

තනා දුන්නා අපට!

රන් සීනු පරදවන

ඔබේ නැළවිලි හඬින්

අප මෙන්ම දරුවන් ද

සැනසුවා පෙර දිනෙක

දයා මුදු කරුණාව

හදවතේ පුරෝගෙන

ජීවිතේ ජය ගන්න

දිරිය දුන්නා නිබඳ

ශිල්ප දුන් දූ පුතුන්

ගිලන් ඇඳ වට කරන්

දෙන ඔසුද හෙදකම් ද

ඉවසමින් මුනිවතින්

සසර ගැන පාඩමක්

කියා දෙයි මවු යළිත්!